Beginpagina Joyce' PP | Plattegronden | Extra's | Weide/voeding | Ervaringen | Foto's/filmpjes
Bodemgesteldheid
Het eerste jaar dat wij hier woonden, hebben we gelijk een pad rond de wei aangelegd. Het leek mij makkelijk dat de paarden steeds zelf heen en weer konden lopen tussen een stuk wei wat ze op dat moment tot hun beschikking hadden, en de bak, paddock en schuilstal.
Dat ging de eerste tijd redelijk goed. De paarden vonden het heerlijk om een sprintje te trekken op het lange pad en liepen veelvuldig heen en weer tussen de wei en de bak. Om te drinken, om te rollen, soms om lekker in het zand te liggen slapen.
Helaas bleek halverwege december dat het pad de intensiteit van het paardenverkeer niet meer aankon. Het pad werd steeds natter en door het vele heen en weer geren van de paarden ploegden ze de niet zo draagkrachtige bodem helemaal om. Het pad veranderde in een kniediep modderspoor, waarbij je met een beetje pech je laars kon verliezen. Laat staan dat je er met een kruiwagen hooi of jerrycans gevuld met water doorheen zou kunnen lopen. Het pad werd om veiligheidsredenen afgesloten en de paarden konden nu alleen nog in hun deel van de binnenwei staan.
Ook hadden we de paarden van voor naar achter laten grazen. Dat bleek achteraf ook niet zo’n verstandige keuze, want dan moesten we bij het ophalen van de paarden, of het verzorgen van hooi en water, steeds door het al kort gegraasde, natte en vertrapte land naar de paarden toe. We kozen er toen maar voor om om te lopen over de weg (500 meter enkele reis) om via de achterkant van de wei te voeren en water bij te vullen. Ergens januari was het gras op en het land erg nat en drassig, en moesten de paarden tot maart in de bak staan. De bak bleek ook de hoeveelheid water van februari/maart (overstromingen en wateroverlast in heel Nederland) niet meer aan te kunnen en we hebben toen noodstallen in moeten richten en de paarden een periode ’s nachts op stal gezet zodat ze in elk geval nog ’s nachts droog konden staan en liggen. Dat moest ook anders, vonden we.
Die eerste winter leerde ik mijn land dus vrij goed kennen. Ik wist wat het natste deel was, ik wist nu ook dat veen op zand/leem geen draagkrachtige ondergrond was en dat, wanneer de paarden de graszode stuk liepen, het daarna snel moerassig zou zijn. Ook wist ik nu dat januari, februari en maart de moeilijkste maanden waren voor weidegang vanwege de hoge grondwaterstand en het inmiddels door regen verzadigde land. Beperken van de toegang tot het pad en de wei in de winter bleek dus helaas noodzakelijk.
We besloten dat een deel van de paddock tot voor de schuilstal en de ruimte tussen bak en weidehek bestraat moest worden zodat het daar altijd moddervrij zou zijn en de paarden altijd een droge en harde ondergrond zouden hebben om te kunnen lopen, staan en eten.
In de zomer was het graspad goed bruikbaar, al kwamen we er niet echt aan toe om ze het hele pad te laten gebruiken omdat we vooraan voldoende gras hadden en achteraan regelmatig gemaaid werd. Het was vervolgens lastig om de paarden het gras op te laten eten van het pad. Het pad was erg lang en nogal recht toe recht aan, waardoor de paarden de neiging hadden te rennen, dan te stoppen en 180 graden te draaien en weer terug te rennen. Soms zetten ze een paard klem, wat wel eens een paniekreactie gaf bij dat paard. Iets bredere uitsparingen tussendoor, of meer bochten of zijpaden in het pad zouden dat gedrag wat kunnen remmen.
Om te voorkomen dat de paarden het pad wel erg kaal gingen eten en de zode kapotlopen (met vooruitziende blik naar de winterperiode) was het nodig soms te wisselen van rechter- naar linkerpad.
De twee winters erna hebben we de paarden aan de hand naar de wei gebracht en weer opgehaald. De tweede winter hebben we ze een deel nog dag en nacht in de binnenwei gehouden. De periode dat ze alleen in de paddock en bak konden lopen werd al wat korter, en tijdens de enorm natte maanden februari en maart waren we erg blij met onze bestrating. Ook dat jaar hebben we de paarden een aantal weken voor de nacht op stal gehaald omdat de paddock en bak zo vreselijk nat waren.
De derde winter hadden we een erg nat najaar en stonden ze al vanaf oktober alleen overdag in de wei en ’s nachts in de paddock. Deze derde winter hadden we ook de bak en paddock laten draineren, dat was een hele verbetering. Er liepen nu vier paarden en we konden het aantal nachten op stal beperken tot een nacht of 14 voor twee van de paarden. De andere twee konden samen in de paddock met schuilstal blijven. Omdat de paarden nu vanaf het najaar niet meer dag en nacht in het land liepen, bleef de weide vrij netjes en hebben de paarden de hele winter gras kunnen eten. Alleen wanneer het land ontzettend nat was, hielden we ze een paar dagen in de paddock en bak.
Mijn ervaring tot nu toe is dus dat mijn PP erg weersafhankelijk is. Daardoor hebben de paarden in de winter alsnog een tot paddock en bak beperkte leefruimte. Daar willen we graag in de toekomst verbetering in aanbrengen door een klein deel van de track wintervast te maken met behulp van uitbreiding met een extra paddock, bestraten en paddockroosters met zand als versteviging. Dat zal niet in het grote weiland zijn, omdat we daar rekening moeten houden met het agrarische karakter van de grond, en vanwege de hoge kosten door de langere afstanden, maar dat kan wel bij het huis/bosperceel en de stal omdat daar al een groot deel bestraat is en ook rond de stal verhard zal worden. Eventueel kunnen we in de toekomst de bewegingsruimte nog uitbreiden met een extra pad vlak langs de bak richting het dwarspad en door dan de ruimte achter de bak te veranderen in een tweede (gras/zand)paddock. Het graspad rond en door de grote binnenwei blijft dan alleen toegankelijk in de droge maanden en bij vorst.
Daarnaast is het belangrijk om de hoeveelheid gras op het pad in toom te houden. Het komt nu regelmatig voor dat het gras te lang groeit en ik het pad daardoor minder gebruik dan ik zou willen. Ik moet het maaien met een tuinmaaier omdat de boer te groot materiaal heeft om tussen de paaltjes van het pad te kunnen maaien en als het gras te lang is lukt dat niet meer. Ik ben deze zomer begonnen met af en toe maaien van delen van het pad en wil dat in het voorjaar van 2010 consequent gaan toepassen voor het hele pad om te voorkomen dat het te hoog doorgroeit, zodat de paarden gedurende het droge seizoen ook daadwerkelijk van de volle lengte van het pad kunnen profiteren en het daardoor de rest van het seizoen ook zelf kort kunnen houden.
Een uitbreiding van het aantal paarden is daarvoor gewenst. ’s Zomers hebben wij nu te veel gras voor het aantal paarden. Op dit moment staan er twee eigen paarden en nog één pensionpaard, en we hebben op dit moment ruimte voor vijf paarden/pony’s. In de toekomst, na uitbreiding met nieuwe stal en uitbreiding van wintervaste uitloop en track, willen we plaats bieden aan maximaal zeven paarden.
Hoefkwaliteit en -slijtage
Van verschillende hoefsmeden hebben we complimenten gekregen over de kwaliteit van de hoeven. Als je veel over de verharde weg wilt kunnen rijden, is het soms wel lastig dat de paarden veel op de verharde bodem lopen. Daardoor zijn de hoeven toch wat korter dan wanneer de paarden alleen op zand of andere zachte ondergrond staan. Wel blijven de hoeven steviger dan wanneer de paarden alleen op zachte en soms natte ondergrond lopen. Vooral in de winter merken we daarbij verbetering in de hoornkwaliteit.
Nadeel van de strookbegrazing en het korte gras is dat ’s zomers in droge perioden de hoeven soms erg droog worden en daardoor kunnen gaan scheuren en brokkelen. Een modder- of waterbad rond de waterbak zou daarvoor een oplossing kunnen zijn. Ook ’s nachts in langer, bedauwd, gras laten lopen helpt om het vochtgehalte op peil te houden.
Schaduw en schuilmogelijkheden
De afgelopen jaren heb ik gemerkt dat de paarden graag schuilen. Niet zozeer tegen de regen, maar wel tegen de zon en de dazen.
De bestaande schuilstal is niet zo diep en erg open en biedt daarmee slechts beperkt schaduw en bescherming. In de nieuw te bouwen stal wil ik daar rekening mee houden door de stal dieper te maken en vanwege de hooiopslag zal hij ook schaduw bieden voor de paarden. Door het aanbrengen van kunststof stroken in de openingen zal ook het aantal vliegen en ander vliegend ongedierte in de stal laag blijven. Ik heb het vermoeden dat de paarden in het dazenseizoen veel gebruik zullen maken van deze vluchtmogelijkheid.
Er is nu schaduw aan het eind van het perceel op het graspad, maar doordat daar de insectendruk hoger is, gaan ze daar overdag juist niet graag naar toe.
Het open stellen van het klinkerpad door het bos zal meer schaduwmogelijkheden geven voor de paarden. Door de hoge bomen aan beide zijden van het pad is daar vrijwel de hele dag de mogelijkheid om uit de zon te gaan staan.
Conditie van de paarden
Het gebruik van strookbegrazing bevalt tot nu toe goed; af en toe in combinatie met beperken van het aantal graasuren. De paarden eten het gras netter op, en je kunt makkelijker uitmesten en je wei schoon houden. Je kunt een kort gegraasd stuk makkelijker afsluiten en rust geven of eventueel maaien, bijmesten of van onkruid ontdoen.
In de zomer is het soms noodzakelijk voor de conditie van de paarden om ze deels op te sluiten in de paddock, eventueel met een pluk hooi als het om langere tijd gaat. Ook in het najaar en voorjaar kan het voor bodemgesteldheid, of gezondheid van de paarden nodig zijn het aantal uren grazen te beperken. Vooral in het voorjaar bij het opbouwen kan het verse fructaanrijke gras wel eens voor problemen zorgen zoals hoefbevangenheid, koliek, of minder acuut gevaarlijk: dunne mest.
Toen mijn pony wat aan de magere kant was, liet ik hem een deel van de dag in het hoge/volle gras lopen aan de andere kant van de draad. Zo kon hij wat extra eten, en toch in de buurt van de andere paarden zijn.
Nadeel wanneer je niet voldoende snel opschuift is dat de paarden het gras tot onder het groeipunt afgrazen waardoor de groei moeilijker op gang komt en doordat het intensiever belopen en afgegeten wordt heb je meer kans op beschadigde graszode en onkruidvorming. Vooral in de winter als de bodem nat en zacht is moet ik vlot doorschuiven en grotere stukken grond geven omdat ze anders veel vertrappen. Voor het land en de graskwaliteit is het beperken van het aantal graasuren dus een betere oplossing.
Voor iemand met weinig gras zou ik adviseren de track gewoon kort te laten worden, maar de binnenwei te sparen door ze daar slechts een aantal uren per dag op te laten grazen en op tijd een ander stuk te geven voor het gras te kort is gegraasd. Als het gras langer blijft, denk aan zo’n 5cm, dan herstelt het sneller en heb je gedurende het hele seizoen kwalitatief betere weidegang. De uren dat de dieren niet op het gras lopen kun je dan gedoseerd ruwvoer bijgeven.
Levensritme en beweging
Wat positief opvalt is het gedrag van de paarden. De paarden vinden het heerlijk om zelf te kunnen bepalen wanneer ze waar zijn. Of ze gaan grazen, of juist in de paddock hooi gaan eten, of ze in de wei willen liggen, of in het zand, of ze een rondje gaan wandelen, of staan te suffen en of ze buiten staan, of in de schuilstal.
Afhankelijk van het weer en seizoen hebben de paarden hier toch iets van een ritme. 's Ochtends vroeg vaak nog even eten, dan lekker even slapen in de wei of in het zand. 's Zomers komt dan de periode van schuilen in de paddock en schuilstal tegen de dazen en hooi eten, einde van de middag of in de loop van de avond trekken ze dan de wei in om te grazen, om tussendoor nog even een hap hooi te komen halen, maar het meeste avondhooi blijft liggen voor de volgende ochtend als de dazen weer komen pesten... Wanneer eind augustus de dazen weer minder worden gaan ze gedurende de dag vaker even de wei in.
Bij warm weer houden ze zich rustig in de schaduw, bij een fris windje zie je ze vaker een sprintje trekken of even lekker spelen.
In de wintermaanden hebben ze bijna elke dag wel van die dolle vijf minuten dat ze even lekker gaan spelen of vliegen en bokken. Gelukkig bewaren ze dat meestal wel voor in de bak, die stevige bodem is daar geschikter voor dan de zachte ondergrond in de wei...
Ze zijn prettig in de omgang, en gelijkmatig met rijden. Je kunt ook in de winter makkelijk weer opstappen na een aantal dagen of zelfs weken niet rijden omdat ze de hele dag lekker kunnen bewegen en hun energie kwijt kunnen met elkaar.
Omdat ik weet dat ze ook 's nachts actief zijn met grazen, eten en bewegen, staat het me tegen wanneer ik ze 's nachts op moet sluiten in een stal. We streven er dan ook naar dat dat in de nabije toekomst niet meer nodig zal zijn.
Ook voor sportpaarden is het in mijn ogen geen probleem om dag en nacht vrij in en uit te lopen. Mijn merrie wordt niet geschoren (vind ik persoonlijk niet nodig), maar krijgt wel een all-weather deken op. Op die manier blijft ze redelijk schoon en droog en kan ik haar te allen tijde gewoon borstelen en rijden. Als ik haar in het zweet gereden heb en ze na uitstappen nog niet droog is, krijgt ze een zweetdeken (met singel) aan onder een ademende regendeken totdat ze weer droog is. Bij natte bodem van de paddock sluit ik haar eventueel even op op de bestrating met wat hooi zodat ze niet in de plassen kan rollen. Als de paddockbodem of de wei gewoon droog is, mag ze met haar dekens gelijk weer vrij rondlopen. Eventueel kun je ervoor kiezen je paard (deels) te scheren. Dan zullen ze veel minder tot niet zweten en als ze zweten ook heel snel weer opdrogen. In combinatie met een geschikte deken, kan het paard dan ook gewoon buiten blijven lopen.
In de endurance-sport is het veel gewoner om paarden het hele jaar door buiten te laten lopen. Endurance is een vrij intensieve sport, waar de paarden goed gezond moeten zijn, met veel uithoudingsvermogen. Als dat voor die paarden goed en geschikt zou zijn, waarom dan niet voor het gemiddelde dressuur-, spring-, of recreatiepaard?
Voor een wedstrijd kun je altijd je paard een nachtje opsluiten om de vlechtjes netjes te houden en te zorgen dat het paard schoon en droog staat toch?
Op mijn Nieuws-pagina vind je een chronologie van de aanleg van ons PP.
Volgende pagina
Terug naar vorige pagina
Heb je vragen, opmerkingen, tips of ervaringen m.b.t. dit onderwerp? |
